Kvívíks Jógvansa hav

Tað eru tvey høv við Gjógv: Kvívíks Jógvansa (Joen Danielsen, 1843-1926) hav og havið hjá Pæturi í Sámalsstovu (Peter Pauli Joensen, 1842-1922). Kvívíks Jógvansa hav lá heimi í Dalagerðinum – stutt heiman fyri Krossarnar – men nú liggur tað undir Lonarhúsunum. Eg minnist ein dagin sum smádrongur, at pápi skar torv heimi á Krossum. Mads í Gamla Pakkhúsi (Mads Joensen, f. 1909) skar eitt sindur heimari, og eg gekk bara har og mól. Hann rópar á meg og sigur, at nú skuldi hann vísa mær Kvívíks-Jógvansa hav. Hann so gjørdi, og so lyfti hann eisini havinum, tað minnist eg so týðuliga.

Heini Nygaard Olsen, Ólavur, Kristian í Lon og Hanni í Gortru

Merkiligt við okkum menniskjum. Tað er lættari at minnast teir ringu fjalldagarnar enn allar teir góðu fjalldagarnar, og ongar myndir eru heldur av teimum ringu fjalldøgunum. (Tí havi eg bara tikið nakrar tilvildarligar fjallmyndir við).

Úr bandasavninum hjá Gubba (Hans Edvard Joensen, f. 1929):

Sjálvandi hava vit havt nógvar sera góðar fjalldagar í allar fínasta veðri um summarið, men vit hava eisini havt fleiri gjønndagar um heystið, men ein serliga ringan dag fari eg at nevna. Hetta var í 1968, og vit vóru á fjalli Heimi í Dal. Tað var fínasta veður, tá ið vit fóru um morgunin, men tá ið vit gingu um fór at oysregna, og so kom hann við vátakava. Vit róku álíkavæl alt í rættina, og meðan vit standa har, nú síggja vit eitt grovt kavaroksæl koma heim undir Nøvina. Stormurin brast á sum eitt skot, so tað var ikki standandi á fótunum. Vit tóku bara ein veðr úr rættini og sleptu so gonguni inn í Dalagerðið. Hetta gekk alt so skjótt fyri seg. Vit skundaðu okkum til hús og fóru direkta at draga bátarnar á Gjónna, tí tá stóð brimið í grasinum. Tað bleiv knasandi stormur av landnyrðingi, og vit fingu bátarnar so dánt upp. Teir gomlu plagdu at taka til, at tann fyrsti vindurin, ið kom á sjógvin, var ein glaða. Hetta var ein sovorðin dagur. Hendan sama dagin forlisti Njarðlingur, sum var á sild her norðanfyri, og ein maður sjólætst.

 Neli og Gubbi

Í ár var tann árligi ruddingardagurin 22. mai. Sum tað plagar at vera, so var eisini hesaferð fitt av fólki møtt upp til morgunmatar í Bygdarhúsinum kl. 10. Sum heild kann sigast, at bygdin er rættuliga rein. Tað er lítið av óruddi, sum liggur og flýtur, og fjøran var eisini merkiliga rein, hóast hann hevur lotað inn um Kall við nógvum kulda allan hendan mánaðin. Eingin minnist so ringan maimánað. Tað er sum at eitt ávíst mynstur gongur aftur ruddingardagin. Gortrufólkini og Nýggjustova taka sær av minnisvarðaøkinum og tí rundan um kirkjuna, tey Niðri í Geil halda seg í Fjøruni (gamal vani), handverkarabandin hampar Bygdarhúsið og pelabenkurnar í bønum, Arni eigur Ánna, Símun hjá Sigurdi eigur brandslanguna. Fleiri - m.a. eg sjálvur - ganga í handskum berandi skrelliposa og látast at rudda. "Mehr schein als sein", sigur týskurin. (Tað ræður um at síggja út, sum tú gert okkurt). Eg tók nakrar myndir, og speiskliga plagar Kristian Jákup at spyrja: "Nú! Hevur tú andsperri í fremstafingri?" Saknar onkur seg sjálvan havdan á orði ella vanta á myndunum, so hevur viðkomandi ikki verið á røttum stað til røttu tíð.

Jóhanna hjá Sofusi

Hjá okkum - tí yngra slagnum - var hon Jóhanna hjá Sofusi, tí at hon var gift við Sofus Debes. Tey eldru nevndu hana Jóhanna í Geil, tí haðani var hon ættað. Jóhanna, f. Klein 1896, giftist við Sofus Debes, f. 1896, og tey fingu trý børn, sum øll eru deyð: Hannelina, (1937 – 2006), (Oddvør, 1939 –2015) og Óli (1944 – 2020).